Info + ćwiczenie

 Soł soł soł, no cześć.
Mamy dziś bardzo smutny dzień, w którym przybywa mi kolejny rok do wieku, więc z tej okazji wpadam na chwilkę, by poinformować Was, co następuje:

+ Nota pojawi się około 15, chyba że znajdę chwilę wcześniej. Będzie Lalkarstwo.

+ Mam projekty moich autorskich postaci, jeżeli będziecie chcieli, mogę Wam zaprezentować do oceny.

+ Wkrótce startuję z małym projektem, a mianowicie: zeszyt kilku opowiadań, głównie SasoDei, autorski one-shot się znajdzie i jedno opowiadanie, na które będzie najwięcej głosów. Przewiduję również kilka moich ilustracji, może nawet krótki doujin. Więcej informacji podam wkrótce, ale jestem otwarty na Wasze propozycje i pytania.

Chcę też podziękować za wszystkie Wasze komentarze, za czytanie moich wypocin, za śledzenie bloga - to naprawdę duża motywacja i bez tego ciągle tkwiłbym na poziomie (a raczej jego braku) moich 'dzieł' sprzed dwóch lat. Sankju~

A teraz, żeby nie było, że leniuchuję - przed Wami krótkie ćwiczenie, które zadała mi Nefariel.
'Opisz sytuację, podczas której Nagato ratuje przed czymś Yahiko.'
Enjoy. c:<
---

Dziesięcioletni Yahiko siedział na kamiennej krawędzi fontanny w miejskim parku. Lubił tu przychodzić; obserwowanie głupiutkich zabaw młodszych dzieci z sierocińca, budujących coraz to dziwniejsze piaskowe rzeźby sprawiały, że robiło mu się jakoś cieplej w środku, choć nie potrafił tego wytłumaczyć w żaden racjonalny sposób.
Promienie słońca sączyły się z nieba, ogrzewając plecy chłopca, który tak zapatrzył się w rozochocone twarze maluchów, że nie zauważył chudej dziewczynki, która cichutko dosiadła się do niego, mnąc w palcach papierową różyczkę.
-Yahiko? - zagadnęła cicho, z uwagą przypatrując się wędrującej pod jej stopami mrówce.
-Konan? - odezwał się Yahiko natychmiast, odwracając głowę w jej stronę. Konan najwyraźniej nie spodziewała się tak gwałtownej reakcji, bo wyprostowała się sztywno, a na jej policzki wystąpił delikatny rumieniec. - Czemu nie bawisz się z innymi?
-Wolę bawić się z tobą – odparła dziewczynka, rozkładając powoli origami, by zaraz zacząć je składać na nowo.
Yahiko podrapał się po rudej czuprynie i na powrót utkwił spojrzenie w gromadce bawiących się dzieci.
- Ja wolę patrzeć.
Konan pokiwała głową, bez słowa formując zgrabne papierowe płatki kwiatu.
Fontanna pluskała cicho, współgrając harmonijnie z cichym szumem drzew i wesołym gwarem najmłodszych podopiecznych sierocińca. Drobne, sprawne ręce dwa razy ułożyły różyczkę od nowa, zanim dziewczynka odezwała się:
-Yahiko?
-Hm?
-Lubisz mnie?
Chłopiec zmarszczył brwi i przeniósł na nią zdumione spojrzenie.
-Oczywiście, że cię lubię. Przecież jesteśmy przyjaciółmi, pamiętasz?
-Pamiętam – odparła cicho Konan, ściskając origami w piąstce, gdy nagle jej policzki zrobiły się czerwone. - Yahiko?
-Hm?
Ale Yahiko nigdy nie dowiedział się co, bo wpadł do fontanny, a gdy wynurzył z niej szczęśliwie głowę, zobaczył tuż obok siebie siedzącego w wodzie, zmokłego kompletnie chłopca o ciemnoczerwonych włosach. Konan, przestraszona, uciekła gdzieś na ławkę. Rudy wziął głęboki wdech i chlupnął przyjaciela po twarzy.
-Nagato, chcesz mnie zabić?
Chudy chłopiec zarumienił się blado i odetchnął, odgarniając włosy z oczu:
-Uratowany.