SasoDei - Spectrum I

1.Dla zainteresowanych: POJAWIĘ SIĘ NA KONWENCIE B-XMASS 30.11 W KRAKOWIE. --> info
2.Głosowanie na najlepszy konkursowy fanfik ---> info

OK, JEZDĘ.
 I jest pierwsza część noty. :D :D :D
Tak, wiem, znowu opóźnienie, jestem uosobieniem niekonsekwencji i złem wcielonym, etc, etc.
O powodzie nie ma sensu pisać kolejny raz - ci, którzy są na bieżąco, wiedzą dlaczego noty są w kratkę.

BARDZO WAS PROSZĘ, nie narzekajcie, że nie ma 'Lalkarstwa', bo nie mogę pisać w kółko jednego opowiadania, z powodu gdyż po pewnym czasie zaczyna to męczyć, a w efekcie rozdziały są coraz bardziej, że brzydko się wyrażę, chujowe.

Co do tego rozdziału: początkowy zamysł wyglądał nieco inaczej, ale ta idea chodziła za mną już ponad miesiąc, więc uznałem, że listopad to odpowiedni czas na takie klimaciki.
 Umęczyłem się sporo, żeby napisać to w takiej formie (a przyznam, że trzecioosobowa narracja to mój bardzo słaby punkt), dlatego każda uwaga co do kompozycji czy treści jest w tym momencie na wagę złota. Jeśli coś wydaje Wam się nie tak - napiszcie to, nikogo nie znielubię ani nie skrócę o głowę. Zależy mi po prostu na konstruktywnych opiniach, bo inaczej nie ruszę do przodu.

Koniec przemowy.

*Uprzedzam jeszcze tylko, że bezmyślne czytanie tego nie ma sensu. c:<

Enjoy.♥
------------------------


- Ta pościel jest mokra.
- Zimna.
- Słyszysz? Ona jest mokra i się klei. 
- Spociłeś się, przestań.
- Mdło pachnie.
- To świeczka. Stoi na biurku, popatrz.
- Czekaj, czy to jest krew?  Ja krwawię?!
- Płaczesz.
- Więc umrę?
- To tylko nadruk na poszewce. Śpij.
- Lisa, zostań tu.
- Przecież nigdzie nie idę.

W pokoju było ciemno. Płomień wątłego światła tlił się na biurku z zapachowej świeczki, wypełniając wnętrze senną wonią piżma. Deidara przełknął ślinę, całą siłę woli skupiając na uspokojeniu spazmatycznego rytmu serca. Oddychał ciężko, powoli.
Muślinowe firanki falowały delikatnie, poruszane przez wślizgujący się uchylonym oknem wiatr.

Wiatr.
To tylko wiatr.

- A jeśli naprawdę umrę? – szepnął.
Drobna rączka Lisy była chłodna. Jej blade palce gładziły powoli jego twarz, odgarniając z rozpalonego czoła matowe blond włosy.
- Wszyscy kiedyś umrą – odparła. Deidara spojrzał na nią pustym wzrokiem i westchnął. Dokładnie takiej odpowiedzi się spodziewał. Jednak im bardziej domyślał się co Lisa powie, tym gorzej było znieść brzmienie tych słów. Ona nie mogła odejść. Nikt nie miał prawa umrzeć.
- Potrzebuję cię.
Gorące łzy skapnęły cicho na poduszkę. Czy było coś bardziej upokarzającego od wycia ze strachu? Ohydnego, duszącego przerażenia. Jak bardzo żałosny, bezcelowy był taki byt. Absolutnie bezużyteczny.

Jaki jest sens tej egzystencji?
Czy jedynym celem życia jest niebyt, śmierć?

- Nie krzyw się tak.
- Nie patrz na mnie. Możesz po prostu być przy mnie i nie patrzeć?
Deidara przeniósł wzrok w kąt sufitu, pozwalając mokrym śladom zasychać na twarzy. Dziewczynka westchnęła.  Nienawiść do samego siebie, do chorej bezsilności, jaka ogarnęła jego świat już dawno temu, trawiła go od wewnątrz, odbierając resztki chęci do dalszego życia.
Tak bardzo żałosne, tak bardzo idiotyczne. Odpychająco niesprawiedliwe.
Dlaczego odrzucono akurat jego, kiedy to właśnie on ze wszystkich sił starał się być zaakceptowany, poważany? Dlaczego słyszał tylko obelgi i groźby, oślizłe szepty za plecami, szydzące z jego sztuki i wszystkiego, co dotyczyło go choćby w najmniejszym stopniu?

To część boskiego planu? 
Czy nie jest absurdem okazywanie miłości poprzez zsyłanie cierpienia…?

Lisa przechyliła głowę. Platynowa aureola jej krótkich, kręconych włosów poruszyła się lekko, jakby ktoś utkał ją z miękkiego puchu.
- Będę pilnować. Nie myśl, śpij. Pamiętasz te kolorowe petardy? Jak tańczyły w powietrzu ze śmiesznym świstem?
Deidara spojrzał na nią. Uśmiechała się smutno, jakby najwspanialszym  widokiem dla jej oczu był cień wspomnienia szczęśliwej chwili, który przemknął słabo przez jego twarz.
- Jesteś zbyt dobra dla mnie – odparł cicho.
- To ty jesteś dla siebie zbyt surowy. Śpij.

II

Sen nie był łatwy. Im bardziej Deidara starał się zasnąć, tym bardziej było to niemożliwe. Pokryte liszajami trupie ręce porażki wpychały się usilnie w świat surrealistycznych marzeń, które u niego, Deidary, ograniczały się jedynie do braku wszechobecnego lęku i odrzucenia. Braku poczucia winy za całe zło świata, za swoją własną bezsilność, za to że ludzkość powoli, ohydnie chyliła się ku upadkowi.

Jeżeli ludzie czczą bezład, czy nie jest to pochlebstwem dla zła?
Czy jeśli zło jest dobrem, a dobro źródłem wstydu, zbawienie zyskuje miano potępienia?
Raj jest piekłem?

Myśli były trujące. Bezustannie wypełniały jego głowę, nie dając chwili wytchnienia. Lisa stanowiła jedyną barierę ochronną, jedyny azyl w morzu paranoi, która ogarniała go z dnia na dzień coraz bardziej. Była zdecydowanie zbyt silna i zbyt mądra na dziesięcioletnie dziecko, ale w tym właśnie tkwiła cała jej wyjątkowość. Deidara pamiętał jak dzisiaj dzień, w którym pierwszy raz ją spotkał. Czuł się wtedy nieopisanie źle, jakby cała radość ze wszystkiego, co dotychczas udało mu się osiągnąć, zdematerializowała się by ustąpić miejsca przerażeniu i nienawiści. Wszyscy szeptali. Widział jak wytykają go na ulicy, marszcząc czoła zbielałe ze zgrozy.
Znowu nie udało mu się zaliczyć kolokwium. Granatowy atrament pióra podczas pisania egzaminu ni stąd, ni zowąd zamienił się w obrzydliwą, ciemną krew. Deidara wyszedł wtedy z sali, czując na sobie kolejną porcję zgorszonych spojrzeń i pobiegł do domu, nie mogąc złapać oddechu.  A ona była tam. Siedziała na łóżku, przeglądając spokojnie teczkę jego szkiców i zachwycając się każdym z nich na nowo i po kolei. Jej rodzice nie martwili się o nią, bo w jakiś sposób w ogóle nie istnieli. Deidara nie zastanawiał się nad tym wcale, oszołomiony faktem obecności nieznajomej, która opowiedziała mu o sobie wszystko, o co tylko był w stanie ją zapytać. Wtedy stało się jasne, że tym elementem, którego właśnie przez tyle lat brakowało w jego życiu, była Lisa.

III

Deidara obudził się późno. Właściwie, nie miał pojęcia czy przespał tylko tę jedną noc, czy też parę kolejnych. W pokoju było cholernie duszno, powodem czego jasno i z pełnym przekonaniem był nastawiony na najwyższą siłę grzania kaloryfer, należało zatem wstać, przykręcić go i otworzyć okno. Właśnie to okno, które zdawało się być całe kilometry od wygodnego łóżka, w którym Deidara leżał.
- Lisa? – odezwał się w przestrzeń ochrypłym głosem.
Ale Lisa nie odpowiedziała. Mało tego, wcale nie było jej w pokoju. Było to zjawisko cokolwiek absurdalne, ponieważ ona była tam zawsze i niezmiennie, o każdej porze dnia i nocy, od momentu gdy pierwszy raz ją zobaczył.
- Cholera, Lisa – powtórzył, tym razem stanowczo i ze zniecierpliwieniem, powoli podnosząc się do siadu. I tym razem nikt się nie odezwał. Deidara zmarszczył brwi, rozglądając się po wnętrzu w poszukiwaniu logicznego wyjaśnienia tego, co właśnie miało miejsce, jednak nic w pokoju nie wykazywało żadnych dziwnych nieprawidłowości. Wszystkie meble były na swoim miejscu, nawet zmięte stare bilety, które wiatr kiedyś zepchnął podmuchem z biurka leżały dalej w nieładzie na laminowanej podłodze.
Coś musiało być przecież nie tak. Lisa nie mogła tak po prostu sobie zniknąć, bez żadnego wyjaśnienia. Właściwie, czy ona kiedykolwiek stąd wychodziła?
Deidara z zastanowieniem zsunął z siebie pościel i wstał, dokładnie przeszukując każdy zakamarek mieszkania. Całym jego przybytkiem była ciasna kawalerka, więc poszukiwania skończyły się dużo szybciej niż sam tego oczekiwał. Przygryzając wargę, wrócił z powrotem do pokoju.
- Lisa, chcesz mnie zirytować? – rzucił. Wyprowadzony z równowagi, już otwierał usta, żeby krzyknąć, kiedy do jego uszu doszedł spokojny, melodyjny głos.
- Lisa wyszła.
 Deidara zamarł, po czym potrząsnął nerwowo głową i zwrócił ją w stronę łóżka, na którym sam przed chwilą spał.

Niemożliwe. To sen? Może wcale się nie obudziłem?

Ilość absurdu tego dnia była wyraźnie chora. Akurat wtedy, kiedy wstał z zadziwiająco dobrym samopoczuciem, musiały zdarzać się rzeczy, które powoli, sukcesywnie znów spychały jego psychikę na brudne dno.

Może naprawdę jestem przeklęty. Może to zwykłe demony?
Opętanie…?

Przetarł oczy, nie dopuszczając do siebie tego, co widział. Wziął głęboki wdech. Halucynacja?
Na pościeli siedziała lalka. Bardzo dziwna, ludzkich rozmiarów, w dodatku poruszała się zupełnie samoistnie, bez użycia sznurków. Jej twarz była blada i, co Deidarę zdziwiło najbardziej, wyraźnie chłopięca. Wysokie czoło przysłaniały kosmyki krótkich, ognistorudych włosów, a brązowe oczy, utkwione od dłuższej chwili w chłopaku, zmrużone były w wyrazie znudzenia.
Deidara oparł się słabo o stojące za nim biurko, czując że wzbiera w nim strach.

Przecież wziąłem leki. Wziąłem je, pamiętam dobrze. Wziąłem więcej niż zazwyczaj.

 A może to wina tych leków? Może to nie leki, a trucizna? Możliwe, że lekarz miał go już dość…?
To było zbyt ciężkie do zniesienia w jednej chwili. Deidara złapał się za kołnierz wymiętej koszuli, oddychając płytko. Jakim cudem to zdarzyło się tak nagle...?

Kukła poruszyła się. Czarny woal, którym owinięta była na kształt  yukaty zdawał się pochłaniać wszystkie kolory wnętrza pomieszczenia.
- Chcesz udusić się zanim ona wróci? – spytała cicho. Deidara czuł na sobie mocne, uważne spojrzenie. Zupełnie jakby zjawa oceniała jego wartość i życiowe siły; jakby zastanawiała się czy warto podejmować temat. Czy był wystarczająco gotów, godzien by zaabsorbować cenny czas?
Dłonie Deidary poluźniły uścisk, by powoli opaść w dół i wczepić palce w uwierający jego plecy blat. Odetchnął głęboko parę razy, zanim odparł zduszenie:
- Ktoś ty? Gdzie Lisa i czego chcesz ode mnie?
W gardle rosła mu wielka gula. Sposób, w jaki rozmówca patrzył na jego twarz sprawiał, że całe jego ciało spowił zimny dreszcz.
Lalka przechyliła głowę.
- Lisa wyszła.
- Wróci? – spytał Deidara natychmiast.
- Wróci – potwierdziła kukła wciąż tym samym, znudzonym tonem. – Dlaczego aż tak bardzo jej potrzebujesz?

Jak to – dlaczego?

Deidara zmarszczył czoło. Była ważna, najważniejsza. Bez niej nie było niczego, prócz czerni i strachu. Jakim jednak prawem ta marionetka wypytywała go o podobne rzeczy?
- Ktoś ty? – powtórzył.
- Odważne pytanie. – Lalka wyprostowała się i przymknęła oczy w zastanowieniu, splatając na udach drewniane palce swoich rąk. – Gdybym miał pokusić się o samoocenę… Mógłbym zaryzykować stwierdzenie, że uosabiam niebyt. Choć może trafniej byłoby rzec, że jestem jego początkiem i źródłem, a zarazem nawet i końcem.
Gęstniejąca cisza zawisła w pokoju.
Nic z tego, co stwór powiedział, nie miało najmniejszego sensu. Deidara zamrugał nerwowo, wbijając wzrok w okno, jakby poszukiwał tam jakiejkolwiek podpowiedzi, której oczywiście nie znalazł. Słowa marionetki wciąż były jednakowo niezrozumiałe.
- Jesteś diabłem? – spytał w desperacji. Lalka uniosła brwi. Deidara z całą pewnością był przekonany, że cień rozbawienia, który przemknął przez jej twarz, to tylko jego wyobraźnia.
- Jestem dowodem na istnienie wieczności. – Brzmiała odpowiedź.
- Więc demonem?
- Ani dobrem, ani złem.
Przedstawiona przez marionetkę logika skłoniła Deidarę do głębokich rozważań. I znów – im bardziej starał się zrozumieć znaczenie tych słów, tym bardziej plątał się we własne myśli, dochodząc do zupełnie idiotycznych wniosków. Coś jednak było w postaci zjawy, że mimo całej niedorzeczności sytuacji, budziła w nim cień zaufania, które dotychczas pokładał tylko i wyłącznie w małej Lisie.
- Jak długo zamierzasz tu być? – zapytał znów.
Kukła wyprostowała się, nie spuszczając z niego wzroku.
- Tak długo, jak będzie to konieczne.
Gdyby tylko istniała taka opcja, Deidara zapytałby również o cel tej wizyty, jednak okazało się to niemożliwe – dokładnie w momencie, gdy owo pytanie przyszło mu do głowy, lalka po prostu rozpłynęła się w powietrzu, jakby nigdy jej tam nie było. Przestał więc ściskać blat biurka i podniósł ręce do twarzy, aż nazbyt mocno przecierając oczy. Nie zmieniło się nic.
Pustka wciąż wypełniała pokój.

IV

Lisa wyraźnie marniała.
 Nie sposób było opisać szczęścia i ulgi, jakie Deidara poczuł na jej widok, gdy pojawiła się w progu pokoju zaraz po zniknięciu kukły, jednak myśl o tym, że jej skóra szarzeje z dnia na dzień coraz bardziej, przyprawiała go o momenty cichego przerażenia.
W ciągu minionego miesiąca jej szczere, zielone oczy podbiły się bladymi sińcami, które wraz z popękanymi naczynkami przy tęczówkach nadawały jej wygląd niemal trupiego ciała. Szara, koronkowa sukienka zlewała się z jej cerą, pod którą widać było wszystkie żyły.
Deidara nie mówił nic. Zdawało się, że Lisa doskonale wiedziała  w jakim jest stanie, w dodatku wcale nie wyglądała na zaskoczoną tym faktem, jakby od dawna już przeczuwała taki przebieg wydarzeń.

Lisa umiera.
Nieodwracalnie, z minuty na minutę jest jej coraz mniej.
Czy jeśli ona zniknie, i ja zniknę?
Jeśli nie istnieje beze mnie, czy ja istnieję bez niej?

- Lisa…?
Lisa tylko uśmiechnęła się blado, gładząc jego twarz. Wiedziała, doskonale znała jego myśli.
- Nie zapomnij.
Deidara drżącą ręką, powoli sięgnął po leki.
Wieczność niezaprzeczalnie, bezwzględnie była kłamstwem.