SasoDei - Vermillion

Na dole pojawiła się sonda - proszę o odpowiedzi.

No cześć.
Co prawda z poślizgiem, ale dotarłam w końcu z notą.

Uprzedzam - jest nieco psychodeliczna.

A, i żeby ktoś nie pomyślał - Ona NIE jest Deidarą.
Specjalnie zostawiłam Ją taką bezimienną, bo ciekawi mnie w jaki sposób to zinterpretujecie.

Teksty kursywą pochodzą z tłumaczenia piosenki Vermillion zespołu Slipknot.

Zapraszam do lektury.
________________________________

Ona wydaje się być przybrana w pierścienie przeszłych ofiar.

Wyciąga do mnie swoją dłoń, a każdy z nich połyskuje zimnym metalem na jej szczupłych palcach.

Bijący od nich chłód wdziera się w moje myśli, mimo że skóra łudzi swym ciepłem.

Przejmujący, paraliżujący.

Jest taka krucha i jednocześnie tak przebiegła. 

Biały muślin poszarpanej sukni muska moją twarz, kiedy patrzy na mnie z góry.

Lodowate dłonie gładzą czule włosy, powolnie dopełniając zwodzącego rytuału.

Uroczyście hipnotyczna,
Moja Dalia, skąpana we władzy.

Podnoszę się z nadludzkim wręcz wysiłkiem, odkrywając na nowo działanie ciała; ścięgien, stawów i mięśni.

Ona znika.

Zamglone oczy widzą już tylko pracownię, w której powstają nowe lalki. Kolejne i kolejne. By nie myśleć tylko o Niej.

Ona jest jedyną, która wprawia mnie w smutek. 

Kosmyk jasnych włosów spływa po moim ramieniu, łaskocząc policzek.

- Deidara? - Z wolna przenoszę wzrok w górę, na skrzywioną twarz, której właściciel stoi nade mną, najwyraźniej domagając się uwagi.

Już wiem, że jest zazdrosna.

Ona wciąż widzi. 

- Mistrzu Sasori? Nie mógłbyś już skończyć? - Pada pytanie zadane zniecierpliwionym tonem. Ciepło, tym razem realne i ludzkie, gładzi moje ucho.

Chcę wziąć głęboki oddech, zaciągnąć się przesiąkniętym zapachem drewna i jego ubrań powietrzem, jednak Ona nie pozwala odetchnąć od siebie choć na sekundę.

Klimatyczne ręce uciskają Jej skroń i moją klatkę piersiową.

Jej niezadowolenie sprawia, że brakuje mi powietrza.

Moje płuca zapadają się do wewnątrz. Trwam cicho w brudnym kącie świadomości, kuląc się i pozwalając Jej dotykać pobladłej twarzy. Naznacza skórę sinymi śladami, z których każdy pali żywym ogniem trucizny wsączanej w martwe żyły.

Wyryj moje imię na twarzy, by rozpoznać.

- Nie powinieneś już spać, Deidara…?

Miękki materac ugina się pod naszym ciężarem. Moje usta odnajdują jego rozchylone wargi. Pocałunek jest długi, czuły, gorący. Całkowicie idealny. Ta chwila, tak upojna, jest jednak częścią Jej planu.

Najgorszą torturą.

Pozwala kochać, by móc kontrolować.

Kult feromonów, by terroryzować.

- M-mistrzu… - Gorący szept wypełnia moje ucho, gdy pieszczę po omacku jego piękne ciało. Wygina się pod moim dotykiem, reaguje niesamowicie na każdy najlżejszy ruch dłoni i ust. Każde słowo, spojrzenie. – Kochasz mnie…?

- Oczywiście – odpowiadam cicho, po raz kolejny doprowadzając go do granic rozkoszy.

Nie oczekuję niczego w zamian. Przecież nic nie czuję. Nic, prócz rozrywającego wnętrzności szaleństwa, pochłaniającego bezlitośnie mój byt.

Skręcającego krtań i płuca, by zmusić do wicia się pod stopami, ostatnią garstką sił błagając o przetrwanie.

Ona jest wszystkim i więcej.

Jest dla mnie domem.

Powoli rozrywa skórę, wbija paznokcie w spływające ciemną posoką mięśnie, zabawia się porwanymi ścięgnami, wdzierając z lubością do wnętrza, w którym się zagnieżdża.

Jestem niewolnikiem i jestem panem.

Istnieję poprzez moje potrzeby, własne zobowiązania.

To Ona żyje we mnie, więc razem ze mną zginie. Zatajona, zwodnicza, niewinna i mordercza. Kontrolująca każdy mój ruch i każdą myśl. Nachalnie zatykająca nozdrza duszącym zapachem porażek i łaknieniem zemsty, rzezi. Kusząca, odpychająca i zarazem piękna.

Ona jest we mnie czymś, czym gardzę.

- Wszystko w porządku, mistrzu?

Kiwam nieznacznie głową, wpatrzony ponad jego twarzą w słodki uśmiech, tak bardzo niepokojący. Biała dłoń zbliża się do jego gardła, zaciskając się na nim, usiłując odebrać oddech.

‘Pomóż mi’, prosi spojrzeniem. ‘To tylko przeszkoda.’

Robię się nerwowy, przewrotny. Kiedy ją widzę, to się pogarsza.

Doprowadza mnie do szaleństwa.

Ten stres jest zdumiewający.

Strach. Brak kontroli.

Wkrocz w noc, którą przyszła do domu.

Nie ma już odwrotu.

To nawet nie jedna z psychoz, to zwykłe opętanie. Moje palce zbliżają się, by ją wyręczyć, a na jej ustach zastyga wyraz szczęścia. Znika, zostawiając mnie samego z posmakiem śmierci w popękanych ustach.

Nie pozwolę temu powstać wewnątrz mnie.

Wtulam mechanicznie twarz w jego szyję, oddychając głęboko w rytm tętna, które pulsuje w nieskażonych żyłach.

Czuję na sobie Jej zawiedzione spojrzenie, pełne frustracji i złości.

Ciepłe dłonie oplatają moje plecy. Zamykam oczy, by otworzyć je na nowo. I znów.

Jej obraz rozmazuje się, niknie.

Ona nie jest prawdziwa.

Falujący strach, napierający od wewnątrz na czaszkę staje się lżejszy. Gałki oczne przestają puchnąć.

- Deidara…? – Cichy szept wypływa ze ściśniętej krtani. Odpowiada cisza. Moje uszy wypełnia tylko spokojny, miarowy oddech.

Znikła. Drżenie ciała ustępuje. Uwolnione płuca czerpią łapczywie tlen, napędzając zmaltretowany organizm.

Noc przykrywa nas aksamitną płachtą, a jej śmiech wciąż brzmi w mojej głowie, nie pozwalając śnić.

Ona nie jest prawdziwa.

Nie mogę sprawić, żeby znów była prawdziwa.