SasoDei - Lalkarstwo w Pigułce III

Uhuhuh. @uuuu@

No hej, kisiaczki-pysiaczki. <3

Z opóźnieniem, ale macie swoje wywalczone - Lalkarstwo w Pigułce~!

Chyba wyjdzie to nawet dłuższe, niż zamierzałam, bo mam fajny pomysł na rozwinięcie wątków, także od Waszych chęci będzie zależało czy skończę na paru notach czy wyjdzie nieco dłuższe. c:

W ogóle, ludzie! Ponad 10000 wejść! D: Nie nudzi Wam się? xD

No czuję się, kuźwa, mile zaskoczona, hłehłe.

W każdym razie dziękuję, że czytacie i komentujecie, miło wiedzieć, że ktoś rzeczywiście to czyta i nie ma mnie w dupie. <3

Mam nadzieję, że się spodoba, czekam na reakcje. c:<

Dla Gnojka. Mhrhr.

Enjoy~

---

- Mam w cholerę załatwiania – odparł rudy, rozsiadając się wygodniej na krześle.

- Wyrwałeś nową dupę? – spytał albinos, patrząc na mnie wymownie. Zesztywniałem, wbijając w Akasunę jednocześnie oburzone, wściekłe i niedowierzające spojrzenie.

- O nim mówisz? – Profesor przeniósł na mnie wzrok z cieniem zainteresowania. – To tylko wyjątkowo… oporny student. Muszę go przeciągnąć na następny rok. Ale urody mu odmówić nie sposób, to fakt.

Poczułem nagłe kopnięcie dziwnej euforii i zalałem się rumieńcem, co zignorował, zapewne by oszczędzić mi męczarni przy osobach trzecich. Zyskałem jednak przykrą pewność, że nieźle się na mnie wyżyje przy najbliższej okazji.

- Masz kogoś, śliczny? – Zwrócił się do mnie kelner, jednak zanim zdążyłem obrzucić go wyzwiskami, zareagował Sasori.

- Nie jest tobą zainteresowany – zgasił go lodowatym tonem.

- Hetero? – Facet odsunął się z obrzydzeniem, jakbym był co najmniej zadżumiony, a rudowłosy odparł sucho:

- Zajęty. Lepiej trzymaj ręce przy sobie, Hidan. Tak dla własnego bezpieczeństwa.

Siwowłosy jeszcze przez chwilę mierzył profesora niezwykle urażonym wzrokiem, po czym zabrał menu i odszedł z powrotem na zaplecze, burcząc pod nosem coś o rudych egoistach.

Kiedy tylko zniknął za drzwiami, zmarszczyłem brwi i wbiłem wyczekujące spojrzenie w Sasoriego, który właśnie, ku mojemu skrajnemu oburzeniu, przeglądał sobie spokojnie gazetę, zupełnie ignorując mordeczce sygnały, które wysyłałem do niego od dłuższej chwili.

- EGHEM – odezwałem się w końcu, zirytowany. – Czy mógłby mi profesor wytłumaczyć co to za podejrzany lokal z podejrzaną obsługą?

Akasuna powoli, złowieszczo płynnym ruchem złożył dziennik i podniósł na mnie wzrok. Jego brwi uniosły się wysoko.

- Co rozumiesz przez ‘podejrzany’? – zapytał spokojnie, składając dłonie razem i opierając na nich brodę.

Aby uniknąć odpowiedzi na to pytanie, dyplomatycznie zatkałem sobie usta wielkim kawałkiem pizzy. Chyba nieco go to załamało, bo wzniósł oczy ku niebu, po czym ukrył twarz w dłoniach, skamląc coś o tym, że los skazał go na samych debili.

Natychmiast po wchłonięciu jedzenia opuściliśmy restaurację, wychodząc z powrotem w dziki tłum pędzących do klubów ludzi. Jakimś cudem udało nam się bez szwanku przebrnąć przez tę lawinę, by po kolejnych piętnastu minutach znaleźć się na ostatniej prostej do domu Sasoriego.

- Wracam do siebie – oznajmiłem, nie patrząc na niego. – Dziękuję… za pizzę.

Rudy zatrzymał się i spojrzał na mnie przez ramię. Podziękowałem niebiosom, że było już ciemno i nie mógł zauważyć tych kretyńskich wypieków, które znowu wypełzły na moje policzki.

I to cholera wie czemu. Chyba naprawdę powinienem się leczyć.

- Jest w pół do dziesiątej. Jesteś pewien, że chcesz wracać o tej porze na Ikebukuro? – Jego mina wyrażała niedowierzanie.

Doprawdy, urocze. Czyżby się o mnie martwił?

- A mam wybór? – spytałem retorycznie, unosząc brew.

- Zawsze możesz spać u mnie… na wycieraczce.

Uśmiechnął się z typową dla siebie dozą cynizmu, poprawiając torbę, która zsunęła mu się z ramienia. Przez moment miałem dziką ochotę się roześmiać, że gdzieś w głębi duszy podejrzewałem go o propozycję noclegu.

Coś zaczynało przestawiać mi się w głowie i to w bardzo złym kierunku.

- Cóż, niezwykle… kusząca opcja. Ale dziękuję, nie skorzystam. – Wyciągnąłem z kieszeni telefon i spojrzałem na wyświetlacz. Zero nieodebranych połączeń, zero wiadomości. Ach, jestem forever alone.

- Zapisz sobie mój numer telefonu. Chcę wiedzieć czy dotrzesz do domu żywy – wypalił nagle cierpko.

- Co za ujmująca troska, panie profesorze – zironizowałem z rozbawieniem, zapisując na iPhonie numer, który był łaskaw mi podyktować, po czym dopiąłem kołnierz koszuli i ukłoniłem się nieznacznie. – Zatem do wykładu.

- I żebyś nie ważył się spóźnić – rzucił za mną ostrzegawczym tonem, kiedy odwróciłem się na pięcie, odchodząc w przeciwną stronę z głową nabuzowaną dziwnymi myślami.

Kompletnym cudem zdążyłem na pociąg, dzięki czemu dotarłem do domu w ciągu niecałej godziny. Babcia na portierni zdążyła opieprzyć mnie, że brudzę buciorami świeżo powycieraną klatkę schodową, zanim wszedłem do mieszkania, zamykając drzwi w wyjątkowo głośny sposób.

W pierwszym odruchu chciałem cisnąć torbą w najbliższy kąt, jednak szybko przypomniałem sobie, że w środku znajduje się ów szatańsko idealny projekt Akasuny, wyciągnąłem go więc ostrożnie i z najwyższym skupieniem przywaliłem pinezką do korkowej tablicy, która rozciągała się na pół ściany najmniejszego z trzech pokoi, konkretniej – mojej pracowni.

- Po wszystkim skończysz w płomieniach – oznajmiłem mściwie, nienawistnym wzrokiem mierząc pomiętą już i tak kartkę. Och, gdybym tylko mógł wysadzić wszystkie te kretyńskie, nikomu nie potrzebne marionetki…

Porzucając utopijne wizje pozbawionego lalkarstwa świata, pochłonąłem pół butelki coli, po czym, skonany kompletnie, udałem się do pokoju. Nie zadając sobie nawet niepotrzebnego trudu, by zapalić światło, zwyczajnie walnąłem się na łóżko z zamiarem spokojnego przespania calutkiej nocy, i wszystko skończyłoby się jak najbardziej szczęśliwie, gdyby nie jeden, bardzo absurdalny, fakt.

Otóż ktoś już tam był.

Co więcej – nie żaden domowy skrzat. Coś o wiele gorszego.

- Kurwa jego mać, popierdoliło cię?! – ryknąłem, zrywając się na nogi i pięścią zapalając światło, by utkwić wściekłe spojrzenie w siedzącej sobie na łóżku zmorze mego życia. – Co ty, do chuja pana, robisz U MNIE w domu, w MOIM pokoju, w dodatku na MOIM łóżku, Tobi?!

Ten skończony idiota podniósł na mnie skrzywdzony wzrok, mnąc w rękach skraj oczojebnopomarańczowej koszulki w czarne spirale. Odruchowo rozejrzałem się po pokoju w poszukiwaniu ciężko kalibrowej broni palnej, jednak w zasięgu mojej ręki znalazł się tylko widelec. Podwójnie sfrustrowany tym faktem, nabrałem powietrza w płuca z zamiarem powiedzenia donośnie i dosadnie co myślę o jego niezapowiedzianej wizycie, ale ubiegł mnie.

- Nie denerwuj się, senpai! – jęknął zbolałym tonem, machając rękami jak dziecko z ADHD. – Nie chciałem wchodzić, ale ta straszna sprzątaczka dostała jakiegoś ataku, że zabrudziłem podłogę, a drzwi były otwarte…

- Otwarte? – powtórzyłem za nim, wściekły. Rzeczywiście, musiałem zapomnieć o tym subtelnym szczególe, kiedy dziesięć minut przed odjazdem pociągu na Ueno wypadłem z domu jak dziki, nie myśląc o niczym. – Ech, jebał to pies. Może chociaż wyjawisz mi po jaką cholerę tu ściągnąłeś, hmm?

Tobi wyprostował się sztywno, po czym otworzył parę razy usta, jakby dobierał odpowiednie słowa. W końcu spojrzał na mnie z desperacją i rzekł:

- Pan Oonoki kazał przekazać, że masz zmienić swoje nastawienie do Kurotsuchi. Bo wylecisz z akademii.

Echo jego nagłośnionej mentalnymi wzmacniaczami wypowiedzi, rozniosło się po każdym zakamarku mojej przytomności, pozostawiając po sobie doszczętny, tragiczny paraliż.

Jezu, kurwa, Chryste.

Prawie pozbyłem się jednego sępa znad karku, zastąpił go drugi, może nawet gorszy, bo rzeczywiście stary i zgrzybiały. Tak dogłębnie.

Pomyślałem o Kurotsuchi. I o tym jak bardzo tępa musi być, że jeszcze nie pogodziła się ze smutną wieścią o mojej bluźnierczej orientacji. W zasadzie nigdy do orłów nie należała, ale żeby aż tak...?!

- Tobi, wyjdź – wykrztusiłem na wydechu.

- Ale ja tylko przekazałem, to nie moja wi...

- ZEJDŹ. MI. Z OCZU. - Wbiłem w niego pełne obłędu spojrzenie, celując widelcem w drzwi. - Po prostu wyjdź.

- Alealeale... - zaczął swoje błagalne piski, kiedy nie wytrzymałem i chwyciłem go za fraki z zamiarem zafundowania mu krótkiego lotu z trzeciego piętra, kiedy zadzwonił mi telefon.

Zatrzymałem się w połowie drogi do najbliższego okna, targając za sobą kwiczącego Tobiego i trzęsącą się ze złości ręką wydobyłem wibrujące wściekle urządzenie z czeluści kieszeni. Zanim zdążyłem otrząsnąć się ze zdziwienia, Uchiha stał już na nogach, zaglądając mi przez ramię na ekran iPhone'a.

- Sasori no danna? - przeczytał z ekranu głupkowatym głosem. - Ale w sensie, że mąż, czy że...

Zanim udało mu się skończyć tę absurdalną wypowiedź, wepchnąłem mu kawał starej gliny w otwór gębowy, by ze spokojem odebrać połączenie.

- Halo? - burknąłem do słuchawki, przystawiając ją sobie do ucha.

- Nie zapomniałeś o czymś? - usłyszałem natychmiast w odpowiedzi. Na dźwięk tego jednocześnie znudzonego i zirytowanego głosu coś drgnęło mi w żołądku. Coś dziwnie gorącego i żenującego.

- Tak, tak, dotarłem do domu, żyję, nikt mnie nie zgwałcił po drodze i nie okradł – wypuściłem z siebie niewyraźny potok słów, czując że po raz kolejny pali mnie twarz.

- A kiedy wróciłeś do domu?

- Pół godziny temu – odparłem automatycznie, zapominając w desperacji, by pocisnąć mu kit. Reakcja była natychmiastowa.

- Rozumiem, że kazałeś mi czekać PÓŁ GODZINY, żebym JA mógł zadzwonić do ciebie, kiedy to ty powinieneś zadzwonić DO MNIE zaraz po przekroczeniu progu twojego mieszkania?

Jego głos ociekał czystym sadyzmem, przyprawionym delikatną nutką mściwej satysfakcji. Zanim zdążyłem wydukać jakieś sensowne usprawiedliwienie, objechał mnie z góry na dół za 'żałośnie absurdalny brak kompetencji' i rozłączył się z zapowiedzią piekielnie trudnego odpytywania na następnych korkach. Oczywiście karalnego za każdą złą odpowiedź czymś podobnie demonicznym jak trzy dodatkowe projekty lub przymusowa obecność na dodatkowych zajęciach dla przyszłych lalkarzy.

Schowałem telefon z powrotem do kieszeni, przenosząc nienawistny wzrok na plującego gliną do kosza Tobiego.

- To chyba nie był profesor Akasuna? - zwrócił się do mnie, pozbywszy się resztek masy z jamy ustnej.

- Powiedz o tym komukolwiek, a zawiśniesz za jaja na żyrandolu – warknąłem tylko, odwracając się do niego plecami i zdejmując krawat. - Przekazałeś mi już, co miałeś, teraz wracaj grzecznie do domu, jak przystało na dobrego chłopca.

- Tylko uważaj, bo pan Oonoki tym razem był ee... bardzo zły – odparł ze zrezygnowaniem, potulnie zmierzając do wyjścia, by za chwilę zostawić mnie samego z projektem profesora 'co-to-ja-nie-jestem' i głębokim niesmakiem po zasłyszanej przed chwilą wieści. A raczej wieściach.

Czułem w kościach, że to skończy się w jakiś dziki, chory i z całą pewnością nieprzewidywalny sposób.

Ach, los zawsze był dla mnie taki łaskawy.

*                               *                                 *

Było mi ciepło. Żar lał się z nieba niemiłosiernie, traktując powolną torturą chmarę kłębiących się w akademickim parku studentów, spędzających poza murami uczelni przerwę pomiędzy blokiem wykładów, w tym również mnie.

Gorąc wręcz szumiał mi w uszach, zewsząd dobiegały bliżej niezidentyfikowane wrzaski kolegów z ASP, a ja brnąłem dzielnie przez tę dzicz, z utęsknieniem czekając momentu, kiedy cień gęstszych drzew, pnących się w górę już nieopodal, przyniesie mi cudowną, chłodną ulgę.

W momencie, gdy od błogosławionego skwerku dzieliło mnie dosłownie parę metrów, nagle, bez żadnego ostrzeżenia, coś uwiesiło mi się na szyi. Zrobiło to o tyle niedelikatnie i gwałtownie, że torba spadła mi z ramienia, a ja sam, razem z tym czymś na sobie, zaliczyłem bardzo nieprzyjemne lądowanie w gęstej trawie.

Zakląłem dosadnie i podniosłem się na łokciach, rozmasowując obolały tył głowy, którą rąbnąłem w wystający korzeń, a jakże. Przed oczami stanęła mi gęsta, czarna czupryna.

Tym razem jesteś martwy, Tobi – zaśpiewałem wesoło w myślach, czując najsilniejszą falę wkurwienia od czasów, kiedy podmienił mi rzeźbę na jakieś tandetne gówno do kadzidełek, przypominające świnię bez ryja. Już – już miałem przywalić mu z pięści w twarz, kiedy, chwałą Panu, dotarło do mnie, że to wcale nie ten debil. Leżała na mnie wnuczka dyrektora akademii we własnej, zarumienionej mocno osobie.

Skamieniałem, wpatrując się bez słowa w jej wielkie, szczenięce ślepia, pełne nadziei, że może wyjdę z inicjatywą spontanicznego, mangowego wręcz pocałunku, jednak nic takiego nie przeszło mi nawet przez myśl.

- Deidara-kun? - zająknęła się po chwili, chyba nie mając zamiaru zabrać swojego cielska z mojej przygniecionej osoby, co nieco mnie sfrustrowało.

- Kurotsuchi? Możesz ze mnie zejść? Coś wbija mi się w tyłek – oznajmiłem niedelikatnie, zanim zdążyłem ugryźć się w język. Wtedy właśnie, pierwszy raz w życiu, poczułem niewysłowioną wdzięczność, widząc wysoko nad sobą burzę ciemnorudych, poczochranych włosów i czekoladowe oczy, sceptycznie oceniające rozgrywającą się właśnie głupawą scenkę.

- Rozrywka przed lalkarstwem? - skomentował krótko, unosząc brew.

Musiałem zrobić wyjątkowo oburzoną minę, bo uśmiechnął się z widocznym rozbawieniem, wciąż jednak w taki sposób, bym tylko ja to zauważył. Wyraz jego twarzy w tym momencie doprowadził mnie do mentalnego zafapingu. Udałem jednak, że wcale tak nie jest i pomogłem wstać tej inteligentnej kobiecie, by wysłuchać pełnych skruchy i zażenowania przeprosin, nim odbiegła w tylko sobie znanym kierunku.

Wtedy też począłem z żywym zainteresowaniem przyglądać się falującym gałęziom drzew, czując przewiercające mnie na wylot spojrzenie oczekującego wyjaśnień Akasuny.

- Zatraciłeś już jakiekolwiek granice moralności? - zaśmiał się w końcu w ten swój pełen wyższości sposób, tym samym przekraczając nadszarpniętą już mocno granicę mojej ówczesnej wytrzymałości psychicznej.

- To ona! - wybuchnąłem nagle, odwracając się do niego i celując oskarżycielsko palcem w krzak, za którym Kurotsuchi znikła mi z oczu. - Rzuciła się na mnie jak nienormalna, widziałeś to, prawda?!

Teraz spojrzał gdzieś w górę z wyjątkowo bezczelnym uśmieszkiem, przyklejonym to twarzy, jedną ręką poprawiając idealnie ułożony krawat.

Miałem przemożną ochotę wywlec go w te chaszcze i własnoręcznie udusić, najlepiej bardzo powoli, by mieć jak największą satysfakcję. Moje plany unicestwiła jednak jego chora punktualność. Po zrobieniu jakiejś uszczypliwej uwagi na temat koloru mojej twarzy, kiedy uśmiechnął się, tym razem do mnie, jak rasowy playboy, wskazał na zegarek i bez słowa odszedł w kierunku uczelni, machając beztrosko dziennikiem.

Akasuna - pomyślałem mimowolnie - ty walony, seksowny skurwielu.