AoKise - One-on-One

Ahahahahahaahha... dobra, Black, masz to.

Żeby nie było niedomówień - zjebałam to. Serio. c: 

Tak mniej więcej to wygląda, jak usiłuję napisać coś na szybko i bez weny. 

Anyway, z dedykacją dla Black, bo AoKise jest zajebiste, zwłaszcza w jej wykonaniu. ♥

Z punktu widzenia KISE.

---------

Biegłem.

Nie, raczej leciałem jak dziki, potykając się o własne nogi i usiłując odplątać uparcie owijający się wokół twarzy krawat, którego w pośpiechu nie zdążyłem porządnie zawiązać. Rzadki deszczyk lał się z białych chmur, dodatkowo potęgując moją frustrację i zdenerwowanie, kiedy prawie poślizgnąłem się na placku rozmokłej błotnistej paćki. Oczywiście w tym momencie jakaś anonimowa fanka musiała cyknąć mi zdjęcie telefonem, piszcząc coś o tym, że jestem taki słodki.

 Spojrzałem na zamazaną przez deszcz tarczę zegarka, by z ulgą stwierdzić, że raczej się nie spóźnię.

Co w ogóle, do cholery, wpadło mu do głowy?! Głupi Aomine-cchi, nigdy nie wiem, kiedy z czymś wystrzeli. ON dzwoniący do mnie, żebym nie ważył się spóźnić, był już czystą abstrakcją.

A może rzeczywiście coś się stało?

Odrzuciłem od siebie tę myśl, po czym, kompletnie przemoczony, rozczochrany, wymięty i zdyszany, pchnąłem drzwi sali gimnastycznej Teiko.

W pierwszym momencie rozejrzałem się ze zdziwieniem po wnętrzu. Czyżby postanowili dzisiaj ćwiczyć gdzie indziej…?

Zmarszczyłem brwi, krzywiąc się.

Jeżeli on zrobił ze mnie głupka…

- Oi, Kise. – Usłyszałem nagle ze środka sali. Jak można było się spodziewać, Aomine leżał rozwalony na scenie, opychając się jakimiś chipsami.

Rzuciłem torbę na parkiet, mierząc go wściekłym wzrokiem.

- Czy ciebie do reszty pogięło? – spytałem uprzejmie, z najwyższą irytacją obserwując jak oblizuje obklejone przyprawami palce, nawet nie zaszczycając mnie spojrzeniem. – Po szlag kazałeś mi się tak spieszyć, skoro teraz leżysz i nic nie robisz, co?! Wydaje ci się, że nie mam nic lepszego do roboty niż…

- Uspokój się, Ryota.

Głęboki, aksamitny, zwodniczo spokojny głos sprawił, że włoski zjeżyły mi się na karku. Dopiero teraz zauważyłem wystającą nieco z magazynu rudą czuprynę Akashiego, który najwyraźniej grzebał w jakichś rozwalonych na podłodze papierach.

Aomine uśmiechnął się do mnie głupkowato.

- On kazał mi to powiedzieć. Myślisz, że z własnej woli siedziałbym tu o tej porze? Najchętniej…

Niestety nie dowiedziałem się, co on by najchętniej, bo zamilkł, słysząc dobiegające z magazynu szczękanie nożyczek. Ha.

- Więc o co chodzi? Jest trening? – spytałem zdezorientowany.  – Gdzie reszta?

- Tetsu ma tu zaraz być z Shintarou, reszta nie wiem – odparł Aomine, przewracając się na brzuch i zgniatając w ręce paczkę chipsów. Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, drzwi otwarły się i do sali wkroczył dumny Midorima, tak zajęty poprawianiem okularów, że najzwyczajniej w świecie na mnie wlazł, w efekcie czego oboje wylądowaliśmy na podłodze. Tuż za nim wszedł Kuroko, który od razu przystąpił do ściągania ze mnie Midorimy, a na to wszystko wlazła uradowana Momoi i wypiszczała, że ‘Midorima powinien schudnąć, bo Kuroko-chan coś sobie nadwyręży!’. Przez moment poczułem się jak w wariatkowie.

Kiedy oboje podnieśliśmy się do pionu, wkroczył Murasakibara i popchnął nas wszystkich pod scenę, gdzie stanęliśmy w rzędzie. Aomine zdążył w tym czasie zwrócić Midorimie kąśliwą uwagę na temat jego nieogarnięcia i ślepoty, co wywołało u niego skrajne oburzenie i chwilową niesprawność układu oddechowego. W tym momencie z magazynu wyłonił się lekko zirytowany Akashi, niosący w rękach jakieś papiery. Stanął przed nami, a wszyscy natychmiast zamilkli.

- Może ktoś mi wyjaśni dlaczego członkowie Pokolenia Cudów zachowują się jak stado niedorozwiniętych dzikusów? – Spojrzał nam po twarzach pytającym wzrokiem, przez który przebijały się fale mordu. – Daiki?

- To tylko ten debil staranował Kise swoim glonowatym cielskiem – odparł Aomine pretensjonalnym tonem.

- Po prostu na niego wpadłem, półgłówku – warknął Midorima odpowiedzi, poprawiając okulary. Potem nastąpiła krótka wymiana zdań, po której oboje otrzymali w prezencie od kapitana dodatkowe dwie godziny treningu przez najbliższy tydzień.

- Ktoś jeszcze ma coś do powiedzenia? – Akashi uniósł brwi. – Nie? Wspaniale. Satsuki, rozdaj im to.

Momoi wzięła od niego zadrukowane kartki i rozdała nam je po kolei. Spojrzałem na swoją. Była na niej jakaś dziwna tabelka. Wychyliłem się nieco, żeby zobaczyć, czy wszyscy mają to samo.

- Jak pewnie każdy z was zdążył już zauważyć – zaczął Akashi, zakładając ręce na piersiach. – Na kartkach są tabele. Po lewej zapisane są podstawowe umiejętności, jakie powinien posiadać każdy koszykarz, po prawej zostawiłem puste miejsce na komentarz.

- Komentarz? Że niby co, mamy sami wszystko wypełnić? – Aomine uniósł brwi, patrząc na kartkę z powątpiewaniem.

- Byłoby miło, gdybyś nie wchodził mi w słowo, Daiki – uciął natychmiast kapitan lodowatym tonem. – Teraz poprzydzielam was w pary. Jako, że każdy z was posiada unikalny talent i w innym stopniu opanował poszczególne umiejętności, będziecie obserwować i oceniać siebie nawzajem… - tu przerwał, by zmiażdżyć wzrokiem krzywiącego się Midorimę - …a potem nawzajem uzupełniać swoje braki poprzez trening. Innymi słowy – będziecie się wzajemnie uczyć. Taki jest nowy program treningowy na najbliższy okres.

- Akashi-kun -  odezwał się Kuroko, podnosząc rękę. – Myślę, że może to być trochę niewykonalne.

Zapadła chwila głupiej ciszy. Pomyślałem właśnie, że dopełnieniem idealnego obrazu unoszącej się w powietrzu konsternacji byłaby popychana przez wiatr suchorośl, ale odrzuciłem tę myśl, patrząc po twarzach pozostałych kolegów. Miny wszystkich wyrażały jedno – Akashi-cchi do reszty oszalał.

Ciszę przerwał nieco kontrowersyjny odgłos otwierania batona. Akashi obdarzył przeżuwającego słodycz Murasakibarę pobłażliwym spojrzeniem i kontynuował:

- Satsuki, będziesz z Tetsuyą, Atsushi z Shintarou i Daiki z Ryotą. Macie umówić się między sobą co do czasu i miejsca treningów, żeby nie było sytuacji jak z początku spotkania. Zaczynacie od już. Zrozumiano?

- Że od teraz? – spytał Murasakibara z pełnymi ustami.

- Chwila, a ty co będziesz robił?! – Oburzył się nagle Aomine, celując w kapitana palcem. – My mamy zapieprzać, a ty co?

- Ja będę was kontrolował – odparł spokojnie Akashi z uroczym uśmiechem, w palcach obracając ostro zakończone czerwone nożyczki, które w jego rękach przypominały raczej śmiercionośną broń niż zwykłe biurowe narzędzie. – To wszystko, możecie się rozejść.

Atsushi pierwszy wzruszył ramionami i, upchnąwszy kartkę w kieszeni spodni, kończąc batonika, ruszył do drzwi, a za nim cała reszta drużyny, włączając zadowolonego z siebie kapitana. Spojrzałem zdenerwowany na zegarek i już miałem wyjść, kiedy ktoś pociągnął mnie za ramię, zamykając drzwi do sali i przekręcając klucz.

Odwróciłem się, marszcząc brwi.

- Aomine-cchi, odbiło ci?

- Nie, dlaczego? – Uśmiechnął się co najmniej podejrzanie i oparł ramieniem o ścianę. Zacząłem się zastanawiać co znowu wymyślił, a znając jego, raczej nie było to normalne.

- Powiesz mi może, co ty wyczyniasz? Znowu chcesz numer do jakiejś dziewczyny? – Skrzywiłem się z niesmakiem, widząc rozlewający się po jego opalonej twarzy sperwersiony uśmiech. – O nie, nie zrobię ci haremu z moich fanek, to już wychodzi poza granice jakiejkolwiek moralności…

- Nie bądź cipa, Kise – zaśmiał się, zakładając ręce na piersiach. – Ty i te twoje dzikie moralne przesłanki, no nie wytrzymam. Gdybym był na twoim miejscu…

- Ale nie jesteś, więc daruj sobie, co? Spieszy mi się.

Patrzył na mnie jeszcze chwilę, jakby się nad czymś mocno zastanawiał, po czym wyrwał mi z ręki torbę i zaczął w niej grzebać. Zanim zdążyłem cokolwiek zrobić, wcisnął mi w ręce mój strój do koszykówki i, po zabraniu kluczyka z sali, sam poszedł się przebrać do magazynu.

- Mówiłem, że mi się spieszy!

- Co? Chyba nie dosłyszałem – odkrzyknął z magazynu, rozbawionym tonem.

- Do cholery, Aomine-cchi, nie wkurzaj mnie!

- Przestań paplać i przebierz się, to szybciej skończymy. – Wyszedł już przebrany na parkiet i usiadł na scenie, wlepiając we mnie znudzony wzrok. – Skoro już się tu przyfatygowałem, wzięłaby mnie cholera, gdybym nie zrobił niczego konstruktywnego.

Jęknąłem zrezygnowany i przebrałem się szybko, czując na sobie jego natarczywe spojrzenie. W zasadzie gapił się na mnie za każdym razem, kiedy to robiłem. Albo grałem. Albo cokolwiek innego. Zaczynało mnie to powoli przerażać, nie wspominając o dziwnych aluzjach, które wiecznie posyłał w moim kierunku.

Zawiązałem w końcu buty i podniosłem się, by od razu przyjąć mocne podanie.

- No to dajesz. – Wyszedł mi naprzeciw z typowym dla siebie uśmiechem. Wyglądał jakby oczekiwał spokojnej gry w szachy, nie szybkiego meczu koszykówki. Zacząłem kozłować, a on ugiął lekko kolana, podparł na nich dłonie i skupił czujne spojrzenie na piłce. Koszulka wisiała na nim luźno, jego ramiona unosiły się w równym rytmie, a ja nie pierwszy już raz pomyślałem, że jest cholernie seksowny.

- Chcesz mnie zahipnotyzować? – Z zamyślenia wyrwał mnie jego podejrzliwy głos.

Poczułem uderzenie gorąca na twarzy i wyjątkowo pokracznie spróbowałem go wyminąć, co jednak skończyło się miażdżącą porażką i malowniczym wsadem z jego strony. Następne pół godziny próbowałem dosłownie wszystkiego, jednak za każdym razem Aomine z łatwością odbierał mi piłkę, aż w końcu zatrzymał się i spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami.

- Do cholery, Kise, ty grasz, czy się opierdalasz? Skup się.

- Jasne, jasne… - westchnąłem, po czym wyprostowałem się na chwilę i wziąłem głęboki wdech. Zebrałem myśli i po chwili gra zaczęła się na nowo.

One-on-one z Aomine, który jednocześnie rozpraszał mnie samym sobą, do tego zaczepiał i bawił się mną jak kot jedzeniem okazała się dla mnie trudnością nie do przejścia. Kiedy po raz kolejny podczas dryblingu klepnął mnie w tyłek, nie wytrzymałem i podstawiłem mu haka. Dostał piłką w głowę i spojrzał na mnie, wielce zdziwiony.

- Mógłbyś trzymać łapska przy sobie?! – warknąłem na niego z góry. – Macaj sobie Momoi, jak ci pozwoli.

- Oi, Kise, nie bądź taki cnotliwy – odparł, a kącik jego ust powędrował w górę. – Myślisz, że jestem ślepy?

- Nie wiem o co Ci chodzi – uciąłem, schylając się do niego po piłkę, ale zanim zdążyłem mu ją zabrać, wygiął się głową do podłogi i wykonał rzut prosto we włącznik światła, które natychmiast zgasło, pogrążając nas w ciemnościach.

Wziąłem głęboki wdech, z zamiarem podejścia do włącznika, jednak ten debil złapał mnie za nogę, w efekcie czego rozpłaszczyłem się na nim na podłodze.

- Czy ty do reszty zdurniałeś?! Pornosy wysysają ci szare komórki?! – Zirytowałem się, próbując wstać. – Daj już spokój…

- Dobra, Kise, nie oszukujmy się – odezwał się nagle rzeczowym tonem, przewracając nas tak, że teraz znalazł się nade mną. Było tak ciemno, że właściwie nie widziałem jego twarzy, co wywołało u mnie jednocześnie niepokój i dziwną ekscytację. – Lecisz na mnie.

- Zejdź ze mnie – burknąłem.

- I wiesz co? – kontynuował, ignorując moją prośbę. – Zdaje się, że ja lecę na ciebie.

- Co?

Zamrugałem szybko, czego i tak nie mógł zobaczyć, ale to chyba dobrze. Zawładnął mną nagły paraliż ciała, poprzedzony gorącym dreszczem. Utwierdziłem się w przekonaniu, że moja wyobraźnia nie ma granic.

- Gówno, zamknij się – odparł, a w następnym momencie poczułem go bliżej siebie, i jeszcze bliżej, aż w końcu na tyle blisko, że jego zwinny, miękki język pieścił wnętrze moich ust. Wplotłem palce w niebieskie kosmyki, a on chwycił moją brodę, całując mnie głęboko i na tyle zmysłowo, że odniosłem wrażenie, że zmieniam się w gorącą galaretę.

- Chcesz mnie po prostu przelecieć? – spytałem, usiłując opanować palpitacje, kiedy w końcu się ode mnie oderwał.

- Nie tak po prostu – odparł tylko, znów zamykając mi usta gorącym pocałunkiem. Przez długą chwilę prowadziliśmy zaciętą walkę o dominację, podczas której jego ciepłe palce wdarły się pod moją koszulkę. Ścisnął lekko moje podniecone sutki, a ja jęknąłem mu w usta.

- A-Aomine-cchi..

- Hm?

- Nie mówisz chyba poważnie…? – Nie zdążyłem powiedzieć nic więcej, w zamian za to zachłysnąłem się powietrzem, kiedy jego dłoń znalazła się w moich bokserkach. – Aomine!

- Hmm…? – Mimo, że nie mogłem zobaczyć wyrazu jego twarzy, byłem stuprocentowo pewien, że się uśmiechał. Boże, to było zbyt bezsensowne i zbyt podniecające. – Mam przestać, powiadasz? Coś mi się widzi, że chyba nie bardzo tego chcesz.

Oczywiście miał na myśli wiadomą rzecz. Miałem ochotę popełnić seppuku, będąc doskonale świadomym pewnego problemu, który bardzo wyraźnie prosił się o uwagę. Nigdy wcześniej nie sądziłem, że on imponuje mi na tyle, żebym mógł się aż tak wpaść. Jak bardzo trzeba być chorym, żeby zakochać się w Aomine…?

- Szlag, Kise… - syknął, chwytając mojego penisa w dłoń. – Już?

- Zamknij się – jęknąłem zmaltretowany, dziękując Bogu, że nie może teraz widzieć mojej miny.

Zaśmiał się tylko cicho i wprawił rękę w ruch, sprawiając że zacząłem niekontrolowanie pojękiwać, ściskając go za ramiona. Najwyraźniej spodobała mu się moja reakcja, bo przylgnął ustami do mojej szyi, składając na niej mokre pocałunki i co jakiś czas drażniąc delikatną skórę zębami. Nie chcąc być samolubnym, ugiąłem nogę w kolanie, pocierając nim jego, podnieconą już, męskość.

- Mha, ja pierdolę, nawet nie wiesz, jak mnie podniecasz… - wymruczał tylko, przyspieszając ruchy ręki, przez co prawie doszedłem.

- N-nie…! – zdołałem tylko wyjąkać, kiedy przerwał czynność i podciągnął mnie na kolana, a sam usiadł w rozkroku, przyciągając mnie do swojego krocza za włosy. Odciągnąłem nieco zbędne części jego garderoby i po chwili wahania wziąłem jego męskość do ust. Kiedy przez dłuższą chwilę posuwał moje usta, pomyślałem, że to chyba naprawdę nienormalne, żeby podniecać się czymś takim w mojej obecnej sytuacji. Boże, gdyby Akashi to widział, oboje bylibyśmy martwi.

- Dość, koniec… - wydyszał w końcu Aomine, schylając się, by obdarzyć mnie długim, wyjątkowo namiętnym pocałunkiem. – Chodź tutaj.

Moment później leżałem już pod nim z rozłożonymi szeroko nogami, jęcząc jego imię za każdym razem, kiedy trafiał w najczulszy punkt, doprowadzając mnie do szaleństwa. Czułem dokładnie każdy jego milimetr w sobie, tak niesamowicie dobrze, że zacząłem upajać się samym tym cudownym uczuciem. Właściwie nie był to mój pierwszy raz, ale pierwszy raz naprawdę odczułem przyjemność z bliższego kontaktu fizycznego. Czyżby on naprawdę był dla mnie aż taki ważny…?

- Oi, Kise… - Usłyszałem jego szept tuż przy swoim uchu. – W porządku…?

- Zam…knij si-ach… się – wystękałem, nieprzytomny z przyjemności, kiedy jego zwinne palce zacisnęły się na mojej erekcji, tym samym sprawiając, że doszedłem prosto na jego brzuch. Aomine wszedł we mnie jeszcze parę razy, po czym jęknął cicho i wyjął ze mnie swoją męskość, brudząc spermą lśniący parkiet.

- Gdyby Akashi to widział… - zacząłem, usiłując uspokoić oddech.

- To by się, kurwa, podniecił – skończył za mnie Aomine, powoli wciągając spodnie. Pozostawiłem tę uwagę bez komentarza, wciąż zastanawiając się, czy to wszystko nie jest po prostu chorym snem. – Ewentualnie nam co nieco poodcinał, skurwiel jeden…

Ubrałem się, a w tym czasie on starł swoją treningową koszulką ślady naszej działalności z podłogi po czym poszedł zapalić światło, by następne pięć minut śmiać się z tego, że jestem cały wymięty i czerwony.

*

- Mógłbyś wreszcie dać spokój – fuknąłem na niego w końcu, kiedy odprowadził mnie na przystanek, wciąż chichocząc głupkowato.

- Gdybym to zrobił, nie byłbym sobą – odparł tylko, po czym klepnął mnie w tyłek. – Trzymaj się, Kise.

W następnej chwili wepchnął mnie do autobusu, a sam odszedł w drugą stronę, zostawiając mnie sam na sam z absurdem dzisiejszego dnia.

W ten właśnie sposób utwierdziłem się w przekonaniu, że oboje – i ja, i on – jesteśmy tak samo nienormalni. Ale może to i dobrze.

W koszykówce jednak jest coś, co przewraca w głowie.